بسم الله الرحمن  الرحیم

مسیر پرفراز و نشیب سیر و سلوک و طریق پر پیچ و خم حرکت الى اللّه، گرچه در هر منزلى، جلوه اى دارد و مناظر و مشاهد دل انگیزى را (با شهود و
حضورهاى انس انگیز و معرفت ها و یقین هاى بهجت بخش در عالم بیدارى (و یا لااقلّ در قالب رؤیاهاى صادقه) در چشم انداز مؤمن سالک قرار مى دهد،

لیکن آن جلوات و این مناظر وقتى به اوج خود مى رسد که سالک خداجى به منازل کهنسالى رسیده، پیر راه شود و در سنین پختگى قرار گیرد زیرا:

اوّلاً: در این منازل بیشترین رنج را در مسیر پرفراز و نشیب لقاءاللّه به مضمون (یا ایّها الإنسان انک کادح الى ربّک کدحاً فملاقیه) (ت-1) و در دفاع از حرم رب،

و حراست از دین او، متحمّل شده، و طبیعى است که حظّ او از لقاى رب نیز بیشتر باشد و بهره زیادترى از تماشاى جمال محبوب نصیبش گردد.

ثانیاً: ظرفیت و وسعت وجودى که او در این سنین پیدا کرده، بالاتر و بیشتر از ظرفیت و وسعتى است که در دوران قبل داشته، و طبیعى است که بر اساس

«هرکه بامش بیش، برفش بیشتر» نزولات بیشترى از آسمان ملکوت، شامل سرزمین وجودش شود.

ثالثاً: او در این دوران پختگى، کوله بارى از تجربه است، تجربه بىوفایى ها، و ناجوانمردى هاى اهل دنیا، تجربه شکست هاى سازنده و بیدارگر، تجربه

سراب ها (کسراب بقیعة یحسبه الظمآن ماءً) (ت-2) و غرورها (ما الحیاة الدّنیا الاّ متاع الغرور) (ت-3) و جلوه هاى توخالى دنیا از دور (کلّ شىء من الدنیا

سماعه اعظم من عیانه...) (ت-4) تجربه اى که با تمام ذرات وجودش آن را چشیده و در زندگى خویش یا دیگران، لمس کرده است و روشن است که لازمه

قهرى و طبیعى چنین تجربیاتى، انقطاع از همه این سراب ها و زرق و برق هاى فانى، و بریدن از همه وابستگى ها و تعلّقات دنیوى، و دل بستن و دل دادن

به آن یار باقى و فناناپذیر است (کلّ شىء هالک الا وجهه).

بدیهى است که عوامل سه گانه فوق (و بعضى عوامل دیگر) به صداقت رؤیاها و حقّانیّت حضورها و شهودها و ابتهاج یقین ها و معرفت هاى سالک رنگ دیگرى

دهد و قوّت و اعتبار، و غلظت و شدّت دیگرى به آن مى بخشد و شکّى نیست که لااقل دو چیز مى تواند «تجلّیگاه» خوبى براى این تکامل و پختگى و صفا و

شفّافیّت پایانى باشد که یکى از آنها پندها و اندرزهاست.

آن «کدح» و رنج فراوانى که مؤمن سالک، در مسیر احیاء دین خدا و مکتب اهل البیت، متحمّل شده و آن ظرفیت وجودى وسیع تر و انقطاع شدیدترى که براى

او حاصل گشته، شعور و حکمت و حقّانیّتى را در پى دارد که صرفنظر از انعکاسى که به طور عام در بیان و قلم مؤمن سالک پیدا مى کند (به گونه اى که هم

نثرش برخوردار از سوز و پیام مى شود و هم نظمش مالامال از معرفت و حکمت مى گردد که توضیحش در بخش بعد خواهد آمد) به نحو خاص در پند و اندرز

او جلوه اى ویژه مى یابد و نفوذ و تأثیر نصیحت او را مضاعف مى سازد; چراکه دیگر، اندرزهاى او در این مرحله از عمر، از دل برمى خیزد و از سر صدق و

صداقت، و درد و سوز است، لذا دست انداز و تکلّف ندارد و از تصنّعات لفظى و عبارت پردازى هاى بى فصاحت و بى بلاغتى که جان خواننده یا شنونده براى

فهمیدن آن به لب مى آید به دور است.

اکنون پس از این مقدّمه کوتاه،

اگر خواستى این حقیقت را باور کنى و چون نگارنده این سطور، با سیلاب اشکت، روح خسته ات را صیقل دهى و جان تشنه ات را با کوثرِ زلالِ پیرِ راه رفته اى،

سیراب سازى، پاى اندرزِ استادِ ما بنشین و به بند بند و سطر سطرِ آن گوش جان بسپار! و با خواندن «اندرزنامه» او «در مسیر قرب خدا» قرار گیر و با

رعایت «تقواى الهى» از تعلّق «مقامات مادّى که کم ارزش تر از آن است که فکر مى کنیم» بیرون آى! و از «نقش تجربه ها» غافل مباش و به «جبران خطاها»

روى آور و بدان که «هر روز گام تازه اى باید برداشت» و با «ستیز با وسوسه ها» سکینه و آرامش را در آغوش گیر! و «در جستجوى گمشده اصلى باش!»

و با از بین بردن خودخواهى، خودبرتربینى و خود محورى «حجاب اعظم» را از چشم جان خود کنار بزن! و بالاخره با روى آوردن به «زمزمه دلباختگان»ى چون

اولیاء اللّه، فقر و وابستگى کامل خود به ذات مقدّس احدیّت را ابرازنما! و با نفى شرک و ریا «آخرین مانع راه» را از میان بردار.

برگرفته از کتاب «نیم قرن خدمت به مکتب اهلبیت(ع) (زندگى نامه آیت اللّه العظمى مکارم شیرازى) نوشته حجت الاسلام و المسلمین قدسى.
اندرزنامه به قلم استاد
بسیارى از عزیزان، مخصوصاً جوانان هنگامى که به ما مى رسند نصیحت و اندرزى شایسته مى طلبند، تا همچون چراغى فرا راه زندگى قرار دهند،
و راه خود را به سوى قرب خدا بگشایند (به گمان این که ما این راه را رفته ایم، و از شاهراه ها و کوچه ها، و بن بست هاى آن باخبریم، و اى کاش چنین بود!);
ولى از آنجا که هر درخواستى را پاسخى است، مخصوصاً نباید تقاضاى اهل ایمان و جویندگان حقیقت و پویندگان راه حق را بدون جواب گذارد، با استفاده از
آیات قرآن مبین، و کلمات معصومین(ع) و حالات بزرگان دین، و تجاربى که در زندگى داشته ام این مختصر را نگاشته، و به صورت «بضاعت مزجاة» تقدیم داشتم
و از همه این عزیزان تقاضا دارم مرا به دعاى خیر یاد کنند، همان گونه که من براى موفّقیّت آنها دعا مى کنم: